“ဆယ့်လေးနှစ်ကြာပြီးနောက်”
သူသည္ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ကားရပ္လိုက္ၿပီး ေလးထပ္တိုက္အေဆာက္အအံု အေဟာင္းဆီသို႔ ေငးၾကည့္လိုက္သည္။ မေန႔က သူ႔ထံသို႔ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာသည္။ ထိုစာမွာ ဤအေဆာက္အအံုအား ျဖိဳခ်ျပီး ကန္ထရိုက္တိုက္ အသစ္ေဆာက္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းၾကားစာျဖစ္သည္။ အေဆာက္အအံုမွာလည္း အေတာ္ေလးပင္ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီၿဖစ္သည္။ သူကားထဲမွ ထြက္ၿပီး ေဆာက္အအံုဆီသို႔ မွန္မွန္ေလး ေလွ်ာက္လာသည္။ သူ႔ေၿခလွမ္းေတြက မွန္မွန္ႏွင့္ ေလးကန္ေနေသာ္လည္း သူ႔ႏွလံုးသားက အေတာ္ေလးပင္ခုန္ေနသည္။ ေလွကားေပၚသို႔ မွန္မွန္တက္သြားၿပီး ႏွစ္ထပ္ေရာက္ေသာအခါ သူ႔ေၿခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔သြားသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီၿဖစ္ေသာ ကၽြန္းတံခါးအိုၾကီးကို သူသက္ၿပင္းခ်ကာေငးေမာေနလုိက္မိသည္။ ဤတိုက္ခန္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ကသူ႔ဘ၀ ဧ။္ အမွတ္တရ ေန႔ရက္မ်ားအား ၿဖတ္သန္းခဲ့ေသာ တိုက္ခန္းၿဖစ္သည္။ အတန္ၾကာမွ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ ပါလာသည့္ ေသာ့ထုတ္ၿပီး တံခါးဘုတြင္ ရွိေနေသာ ဖုန္မ်ားခါကာ ေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္။ “ေခ်ာက္” ေသာ့ပြင့္သြားၿပီးေနာက္ တံခါးဘုအား သူကိုင္လိုက္သည္။ တံခါးဘုကို ဆြဲမဖြင့္ခင္ သူ မ်က္လံုးမ်ားမွိတ္လိုက္သည္။ သူေမ့ထားခဲ့ေသာ သူ့ဘ၀ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအား ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ အဆင္သင့္...